ANG HULING PAGHUHUKOM

May kaibigan aking taga-probinsiya na pumunta rito sa Maynila dahil sa nailapit dito sa hukuman sa Maynila ang kanyang kaso. Pagdating ng araw ng paghahatol, takot na takot siya dahil sa ginawang paglilitis sa kaso, lumabas na nagkasala siya, kahit napakaliit ng pagkakasalang nagawa niya. Dahil lang sa pagpa-punch-in ng time record ng kanyang kasamahan sa opisina, hinatulan siyang mabilanggo ng dalawang taon.

Ang Ebanghelyo ngayon ay tungkol sa huling paghuhukom. Natatakot sa huling pahhuhukom dahil sa ating karanasan ng paghuhukom dito sa lupa. Kapag nasasakdal ang isang tao, hinahanapan siya ng pagkakamali upang parusahan. Ganoon din ang pagtingin natin sa huling paghuhukom. Subalit  iba ang paghuhukom ng Diyos sa huling araw at ang kaibahang ito ay ipinakikita sa ating misa, sa mga antipona, salmon tugunan at panalangin.

Ang sabi ng antionang pambungad: “Sinabi ng Poong banal, pag-asa’t kapayapaan ang nais Kong inyong kamtan. Kayo’y Aking pakikinggan at bibigyan ng kalayaan” (Mk 13:24), ipinapanalangin natin na “ang kagandahang-loob Mo ay aming makamtan at ang bunga ng walang-hanggang pag-iral ay aming mapakinabangan” (Panalangin Ukol sa mga Alay). “Hangarin ko’y sa piling ng Diyos madako” (Antipona Pagkatapos ng Pakikinabang), “nawa’y pag-ibig ay lalong maragdagan” (Panalangin Pagkapakinabang).

Ang pagpapaliwanag ng Ebanghelyo ay naging lubos sa liturhiya. Ang pananampalataya ng Iglesya ay ipinahahayag sa Banal nakasulatan at buhay ng Iglesya. Ayon sa ninunong Prospero ng Aquitania, “Ang batas ng panalangin ay batas din ng pananampalataya.” Kung paanong nananalangin ang Iglesya, ganoon din ito sumasampalataya. Ang liturhiya ay isang sangkap na pangunahing ng tradisyon banal at buhay.

Hindi dapat ikatakot ang Katapusan ng Daigdig. Ang mga kaatpusan kung minsan ay nagdadala ng kalungkutan,tulad ng katapusan ng bakasyon, katapusan ng tag-init, katapuasan ng mabuting kalusugan o kalayaan. Kung minsan naman ang mga katapusan ay simula ng pagbabago, tulad ng pagkatapos ng opersayon sa puso,pagtigil ng bagyo, o kaatpuasn ng digmaan.

Ang dalawang mukha ng katapusan an gating ipinagdiriwang sa mga huling lingo ng taon.Hindi ito maiiwasn o maaring tanggihan.Subalit dahil sa ating pananampalataya tayo’y nakatitiyak na ang lahat ng katapusan,sakuna, sakit, pagpapabaya, pagsubok ay nagbibigay-daan sa kapayapaan, kaligayahan sa harap ng Diyos,buhay na walang hanggan, pag-ibig. Ito ang buhay na walang hanggan.

Ang paghuhukom ng Panginoon ay hindi upang hatulan ang tao,kundi upang ipakita kung gaano Niya kamahal  ang tao. Ang ating pagdiriwang tuwing Linggo ay pagpapakita ng pagmamahal ng Diyos sa atin at tugon na Kanyang inaasahan.

Fr. Jose Dorotheo Ante, OMI

Grace Park Cross November 19,2000